Υπήρχαν δύο
πράγματα που πίστευα πως δεν θα τα ζήσω ποτέ, και θα “έφευγα” πεινασμένος. Το
πρώτο το έζησα τελικά το καλοκαίρι του 2004, στην Πορτογαλία. Να πάρει η Εθνική
Ελλάδος ένα μεγάλο κύπελο στο ποδόσφαιρο. Παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό. Άρρωστος
ποδοσφαιρόφιλος, ζήλευα. Και ζήλευα, και ζήλευα. Και έλεγα πως είναι κατάρα να
είσαι Έλληνας που αγαπάει το ποδόσφαιρο.
Το δεύτερο το
έζησα χθες. Να βγεί ένα αριστερό κόμμα τόσο ψηλά. Και τόσο κοντά στην πρωτιά.
Δεν θριαμβολογώ, θα ήμουν αφελής. Δεν αλλάζουν έτσι οι κοινωνίες, ακριβώς όπως
δεν άλλαξε τίποτα στο ποδόσφαιρό μας. Αντιθέτως, μετά τον τελικό της Λισαβώνας,
απαξιώθηκε όσο ποτέ πριν. Μέχρι και την Νova έκοψα για να μην βλέπω ελληνικό
πρωτάθλημα.