 |
του Γιώργου Πιέρρου
Με ένα φράχτη, ποντάροντας στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά επιθυμεί να δώσει «λύση» στο ζήτημα της μετανάστευσης ο «σοσιαλιστής» κος Παπουτσής αλλά τα σχέδια του μένουν στα χαρτιά, γιατί όσο και να επιθυμεί να ορθώσει αυτό το έκτρωμα ξενοφοβίας η λύση μπορεί να ανευρεθεί μόνο σε ευρωπαϊκή βάση, με μείζονος σημασία την συνθήκη Δουβλίνο II και την άμεση αναθεώρηση της, καθώς εξαιτίας της εγκλωβίζονται σε αποθήκες δυστυχίας όπως οι χώρα μας χιλιάδες μετανάστες που επιθυμούν να μετακινηθούν. Και βέβαια με μια άλλη θεώρηση η οποία αντιμετωπίζει τον μετανάστη σαν άνθρωπο με σεβασμό στα κατοχυρωμένα δικαιώματα του και όχι σαν εξιλαστήριο θύμα.
Υπάρχει βέβαια και ένας φράχτης ο οποίος με επιτυχία δυστυχώς έχει ορθωθεί. Στον αριστερό πόλο η Αλέκα Παπαρήγα «έχει βάλει τα γυαλιά στον Παπουτσή» καθώς το δικό της τοίχος έχει ορθωθεί με «επιτυχία» εμποδίζοντας καθοριστικά οποιαδήποτε προσπάθεια για την κοινή δράση και ενότητα της αριστεράς, μάλιστα αποκάλεσε το κάλεσμα του Συριζα για ενότητα «ναρκωτικό για την κοινωνία» που μόνη προοπτική θα έχει ένα μικρό διάλυμα και έπειτα την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλήθεια η γ.γ. του Κ.Κ.Ε. έχει την ψευδαίσθηση ότι η αυτόνομη κάθοδος του κόμματος της ακόμα και με απόλυτη επιτυχία θα εκλέξει επαναστατική κυβέρνηση στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας; Είναι μοιραία η κυριαρχία των δύο κομμάτων εξουσίας; Τι θα έλεγε για τα παρακάτω λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη; «Είμαστε κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα που δραστηριοποιούμεθα σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έχουμε αποδεχτεί τους κανόνες και με την πολιτική μας, δουλεύουμε να επεκτείνουμε την επιρροή μας και την εκλογική μας δύναμη. Είναι φανερό πως μόνοι μας δεν είναι εύκολο να φτάσουμε σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Κατά συνέπεια βασικός άξονας της δράσης μας είναι η πολιτική συνεργασιών με προοδευτικές δυνάμεις σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα αλλαγών στην πορεία με βήματα προς τον σοσιαλισμό με πολιτικά μέσα».
Η προοπτική ενός νέου συνασπισμού εξουσίας με πυρήνα την αριστερά δεν θα αποτελούσε διάλυμα αλλά ανάσα για την κοινωνία που ασφυκτιά, ένας τέτοιος πόλος θα αποτελούσε φιλί ζωής και όχι θανατηφόρο ναρκωτικό για τον λαό που η αριστερά στο σύνολο της επικαλείται. Άραγε αυτήν την περίοδο το βλέμμα του στράφηκε προς τα αριστερά για να ενισχύσει την ιδεολογική καθαρότητα του εκάστοτε πολιτικού χώρου ή την ανάδειξη εναλλακτικής λύσης με επίκεντρο των άνθρωπο;
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, ιδού όμως και μια ιστορική συγκυρία με ιστορική ευθύνη η αριστερά μπορεί η κοινωνία τη θέλει στο γήπεδο εκείνη θα μείνει στην εξέδρα; Αν ναι τότε ρίχνουν νερό στο μύλο αυτής της βαρβαρότητας που γεννά η καπιταλιστική κρίση και τσακίζει τη χώρα μας όσοι αρνούνται την κοινή δράση της, αν όχι υπάρχει ελπίδα για καλύτερες μέρες…
Τέλος οι συμμαχίες δεν αποτελούν υπογραφές σε λευκά χαρτιά, ούτε άθροισμα ποσοστών αλλά αποτέλεσμα κοινής στόχευσης με προγραμματικές συγκλίσεις και διάλογο, αν ο χρόνος που αναλωνόταν από το Κ.Κ.Ε. για δηλώσεις πόλωσης έναντι της υπόλοιπης αριστεράς μετουσιωνόταν σε προγραμματική δουλειά θα αποδεικνυόταν ότι το ναρκωτικό της κοινωνίας και μάλιστα θανατηφόρο είναι η πολυδιάσπαση της αριστεράς και όχι η ενότητα της κατά τα λεγόμενα της κας Παπαρήγα, αν η ηγεσία του δεν θέλει ο κόσμος και η βάση του ας περάσει τον φράχτη έχουμε κοινούς αγώνες να δώσουμε και ας το πούμε ξεπερνώντας το σύνδρομο ήττας που κατατρέχει την αριστερά μπορούμε να νικήσουμε!
