ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (σχετικά με τις απεργιακές κινητοποιήσεις 19 και 20 Οκτωβρίου)


Για δύο συνεχόμενες μέρες η κοινωνία πλημμύρισε τους δρόμους πραγματοποιώντας τα μεγαλύτερα πανεργατικά συλλαλητήρια της μεταπολίτευσης. Οι εργαζόμενοι με όλα τα σωματεία στο δρόμο, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μαθητές ενώθηκαν απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής που εξυπηρετεί τα κέρδη των τραπεζών και των βιομηχάνων, εις βάρος των ανθρώπινων αναγκών. Απαιτώντας την ανατροπή του εκφραστή αυτής της πολιτικής, της κοινωνικά καταστροφικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής που μειώνει κι άλλο τους μισθούς, απολύει εργαζόμενους του δημοσίου, καταργεί συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, έχοντας ταυτόχρονα χαρίσει 108 δις στις τράπεζες για τη «διάσωσή» τους τα τελευταία τρία χρόνια.

Η απονομιμοποιημένη αυτή πολιτική συμβαδίζει με την ισχυρή καταστολή που επιλέγει η κυβέρνηση ως απάντηση στις κοινωνικές αντιδράσεις. Έτσι, την περασμένη Πέμπτη για μία ακόμη φορά οι αστυνομικές δυνάμεις δημιούργησαν με τη ρίψη - απαγορευμένων ακόμα και σε περίοδο πολέμου - χημικών τις συνθήκες για τον τραγικό θάνατο ενός 53χρονου διαδηλωτή, μέλους του ΠΑΜΕ.

Βέβαια, οι βίαιες πρακτικές από μεριάς ομάδων κουκουλοφόρων που βρέθηκαν στο Σύνταγμα, αποτέλεσαν την αφορμή για να συκοφαντηθούν  συνειδητά και να αγνοηθεί το πρωτοφανές μέγεθος των απεργιακών συγκεντρώσεων. Οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον δυνάμεων του κινήματος και συγκεκριμένα μελών του ΠΑΜΕ είναι καταδικαστέες και όσοι μεταχειρίζονται τέτοιες πρακτικές πρέπει να απομονωθούν πολιτικά, μιας και δηλώνουν την ενσωμάτωση της κυρίαρχης αντίληψης για τον ατομικό δρόμο δράσης.

Μόνη απάντηση είναι η κοινή συλλογική δράση και ενότητα όλων των δυνάμεων του κινήματος, των εργαζόμενων και της νεολαίας όπως έγινε και την Πέμπτη στο Σύνταγμα, χωρίς τεχνητούς και φυσικούς διαχωρισμούς. Η κοινωνική πλειοψηφία έδειξε ότι, παρά την καταστολή που έχει δεχθεί και την ιδεολογική προπαγάνδα των ΜΜΕ, δε φοβάται και συνεχίζει ενωτικά να αγωνίζεται ενάντια στην κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακού και δημοκρατικού δικαιώματος.

Οι αγώνες, παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες ενάντια στην ψήφιση του κοινωνικά άδικου προϋπολογισμού. Η απάντηση έχει δοθεί και θα ξαναδοθεί.  Οι εργαζόμενοι από τη Wall Street μέχρι την πλατεία Συντάγματος έχουν πλέον αντιληφθεί ότι ο δικός μας δρόμος περνάει μόνο μέσα από την ανατροπή αυτών των κυβερνήσεων και των πολιτικών τους. Περνάει από την συνολική ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών. Δεν έχουμε τώρα την πολυτέλεια για εσωστρέφεια και ιδεολογικές περιχαρακώσεις. Το κίνημα δεν υποχωρεί. Με μαζικούς ενωτικούς αγώνες, με συλλογική και ενιαία περιφρούρηση, συνεχίζουμε δυναμικά. Μέχρι την τελική νίκη!

Σχολείο. Φροντιστήρια. Εξετάσεις. Ποιος ελεύθερος χρόνος; Ποια ζωή;



Και ξαφνικά νιώθεις απελευθερωμένος. Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα Χημείας. Και σε υποδέχονται χαμογελαστοί οι «καλύτεροί σου φίλοι». Σου σφίγγουν το χέρι, σε καλούν σε πάρτυ. Στα προσφέρουν όλα απλόχερα, «χωρίς αντάλλαγμα». Σου αποκρύπτουν την πραγματική κατάσταση, η οποία θέλει το πανεπιστήμιο και την κοινωνία σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Εδώ και δύο χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εφαρμόζοντας μια σκληρή και ταξική νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει διαλύσει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων που έχουν κατακτηθεί όλο τον προηγούμενο αιώνα. Με αφορμή την κρίση και τα όσα ακολούθησαν, τα πάντα τέθηκαν υπό διαπραγμάτευση και για την ώρα το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης είναι μάλλον τραγικό για τους εργαζόμενους και την νεολαία.  
Μειώσεις μισθών και συντάξεων, σύνταξη στα 65 για όλους, αύξηση ΦΠΑ, απελευθέρωση απολύσεων ήταν μόνο η αρχή. Κατ’ επιταγή του ΔΝΤ, η κυβέρνηση με τη συναίνεση ΝΔ και ΛΑΟΣ επιτίθεται σε κάθε δημόσιο αγαθό. Η υγεία, η παιδεία, οι υπηρεσίες συγκοινωνιών, ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, κ.λπ. ξεπουλιούνται σε κάθε ευκαιρία. Η κυβέρνηση ληστεύει και τα τελευταία μέσα διαβίωσης των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων διακηρύσσοντας  πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Έχει πάρει την απόφασή της. Θα σώσει τις ξένες και τις ελληνικές τράπεζες πληρώνοντας δισεκατομμύρια ευρώ, ρίχνοντας παράλληλα στο γκρεμό την ελληνική κοινωνία.
Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η πολιτική αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού μέσω της επιβολής ενός εργασιακού μεσαίωνα συνεχίζεται στο πανεπιστήμιο με το νέο νόμο-πλαίσιο Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε στις 24 Αυγούστου από το ΠΑΣΟΚ και τους συμμάχους του (ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ) και ο οποίος υποβαθμίζει την ποιότητα των σπουδών, κατακερματίζει τα πτυχία, αφαιρώντας μας το δικαίωμα για συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.

Καλώς όρισες στο τμήμα Χημείας!
Η ομορφιά και η κοινωνική χρησιμότητα της επιστήμης της χημείας; Αδιαμφισβήτητη! Τα προβλήματα του τμήματος; Αδιαμφισβήτητα, επίσης!
Το γεγονός ότι ως νέος φοιτητής θα κληθείς να καταβάλεις ένα αξιοσέβαστο ποσό για την αγορά εργαστηριακού εξοπλισμού, τα 7,8 χρόνια του μέσου όρου αποφοίτησης, η ελλιπής χρηματοδότηση που φέτος δε θα φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη (π.χ. αγορά αντιδραστηρίων) και μάλιστα σε μια χώρα που δε χρηματοδότησε ποτέ την έρευνα, συνθέτουν μια νοσηρή πραγματικότητα για το τμήμα που έρχεται να επιδεινώσει ο σαρωτικός νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου.
Προφανώς για αυτήν την κατάσταση δεν ευθύνεσαι εσύ. Ευθύνη, όμως, θα σου καταλογιστεί αν απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα επιλέξεις να μην αντιδράσεις…

Τι «αλλάζει» ο Νόμος Διαμαντοπούλου:
·            Κατακερματισμός των πτυχίων και των εργασιακών δικαιωμάτων: Το πτυχίο όπως το γνωρίζαμε μέχρι τώρα μας εφοδίαζε επιστημονικά επαρκώς και μας κατοχύρωνε τα επαγγελματικά δικαιώματα. Με το νέο νόμο καταργούνται τα τμήματα και εισάγονται οι πιστωτικές μονάδες -μονάδες «μέτρησης»(sic!) της γνώσης- συνεπώς οι μελλοντικοί απόφοιτοι θα έχουν έναν ατομικό φάκελο «δεξιοτήτων» δημιουργώντας εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων ανά κλάδο. Έτσι όχι μόνο μας υποβαθμίζουν επιστημονικά, αλλά θα αναγκαζόμαστε να διαπραγματευόμαστε ο καθένας μόνος του με τον εργοδότη του, χωρίς τη δυνατότητα για συλλογικές διεκδικήσεις όπως ώρες εργασίας, μισθούς, ασφάλιση.
·            Εισαγωγή των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια: Τόσα χρόνια τα πανεπιστήμια λειτουργούσαν υπό τη κρατική χρηματοδότηση, τώρα περικόπτεται και το πανεπιστήμιο θα λειτουργεί ως επιχείρηση που θα παράγει κέρδος για τους ιδιώτες χορηγούς του από τους ευέλικτους εργαζόμενους που θα αποφοιτούν, ενώ οι επιχειρήσεις θα νομιμοποιούνται να χρηματοδοτούν ερευνητικά προγράμματα προς όφελος τους. Άμεση συνέπεια αυτού θα είναι μια έρευνα για την αγορά εργασίας και όχι μια έρευνα που θα υπηρετεί την κοινωνία και της ανάγκες της. Επιπλέον, το νομοσχέδιο αφήνει «παράθυρο» για την εισαγωγή διδάκτρων από το πρώτο έτος σπουδών αν τα πανεπιστήμια δεν ικανοποιούν τα κριτήρια που θα θέσουν εξωτερικοί παράγοντες για να τα χρηματοδοτήσουν. Επί της ουσίας μιλάμε για κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

·            Συρρίκνωση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων: Με το τωρινό καθεστώς τον λόγο στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου έχουν από κοινού οι καθηγητές και οι φοιτητές δημιουργώντας πρωτότυπες δημοκρατικές δομές μέσα από τις οποίες όλοι συμμετείχαν στον καθορισμό του μέλλοντος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η κυβέρνηση όμως θεωρεί αποτυχημένο αυτό το μοντέλο διοίκησης και αντ’ αυτού θεσμοθετεί το «Συμβούλιο διοίκησης» στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν και εξωπανεπιστημιακοί παράγοντες και θα αποφασίζει για όλα χωρίς να λογοδοτεί πουθενά, αφήνοντας το πεδίο για την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η κατάργηση του ασύλου, δίνοντας τη δυνατότητα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους να καταπνίξουν τις οποιεσδήποτε αντιδράσεις  και κινήματα που θα προκύψουν από τις διάφορες καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες.


Η απάντησή μας, η απάντηση της αριστεράς

Σε μια κοινωνία στην οποία τα μέλη της μαθήτευσαν στο δρόμο της επικράτησης του ατομικού συμφέροντος η αριστερά έρχεται να προτάξει τη συλλογική δράση ως αντίδοτο και μόνη λύση. Σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση σε νεολαία και εργαζομένους, στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί ή θα χάσει ο καθένας μόνος τους.

Η συλλογικότητα ως επιλογή ζωής δεν είναι κάτι «γραφικό», όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά αναγκαιότητα.

Ποιοι είμαστε;

Είμαστε αυτοί που δραστηριοποιήθηκαν ενεργά ενάντια στα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και στο κίνημα της πλατείας Συντάγματος, μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα ότι φοιτητικό και εργατικό κίνημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Είμαστε αυτοί που μάθαμε στο δρόμο να νικάμε, απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και στα αντιδραστικά νομο-πλαίσια των «φωστήρων» του Υπουργείου Παιδείας και την εξίσωση προς τα κάτω των πανεπιστημίων.

Είμαστε αυτοί που θα νικήσουμε και τώρα μέσα από δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις, μαζικές διαδηλώσεις και ανοιχτές ζωντανές καταλήψεις θα αναγκάσουμε την κυβέρνηση να πάρει πίσω αυτό το νόμο που μας μαυρίζει το μέλλον.

Είμαστε αυτοί που μάθαμε να διεκδικούμε ζωή και όχι επιβίωση.


Αριστερή Ενότητα Χημικού

Είμαστε ένα αυτόνομο πολυσυλλεκτικό σχήμα της αριστεράς, που αποφασίζει συλλογικά, με ανοιχτές διαδικασίες προς όλους και συμμετέχει στα πολιτικά δρώμενα της σχολής και της κοινωνίας γενικότερα. Συντονίζουμε πανελλαδικά τη δράση μας και με άλλες σχολές, ενώ εμμένουμε στη σημασία της ενότητας στη δράση της αριστεράς διότι θεωρούμε ότι στην παρούσα πολιτική συγκυρία η αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να αναλίσκεται σε θεωρητικές διαφωνίες και περαιτέρω διασπάσεις.


Παλεύουμε για…

Πολλές φορές κατηγορούν την αριστερά ότι αγωνιζόμαστε για κάτι που δε θα έρθει, μας λένε ότι δεν είμαστε ρεαλιστές… Κι όμως, «απραγματοποίητο είναι μονάχα ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά» (Ν. Καζαντζάκης). Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε ακόμα πράγματα στο βαθμό που θα θέλαμε είναι διότι δεν έχουμε αλλάξει τις συνήθειές μας, τις συνειδήσεις μας, διότι ως κοινωνία συνεχίζουμε να μετριάζουμε τους πόθους μας.

Ως ΑΡ.ΕΝ. Χημικού ποθούμε και αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και μια κοινωνία ριζοσπαστικοποιημένη που προτάσσοντας τους συλλογικούς της αγώνες θα διεκδικεί το μέλλον που της κλέβουν, μια κοινωνία που θα είναι ώριμη και θα έχει συνείδηση να ορίσει το μέλλον που της κλέβουν.