Η πληττόμενη κοινωνία στο προσκήνιο



  Τελικά μάλλον κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να παραπονιέται… Ο λόγος; Μα προφανώς το ότι τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε την «ευκαιρία» να έρθουμε στην χώρα μας αντιμέτωποι με ανακατατάξεις σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο που συγκρίνονται μόνο με το αθροιστικό αποτέλεσμα όλων των ετών που μεσολάβησαν από την Μεταπολίτευση μέχρι το 2009. Καταστάσεις όπως η σημερινή κάνουν την εμφάνισή τους, το πολύ, μία φορά σε κάθε μία ή δύο γενιές. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Το σύνολο των επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας της ΕΕ έχουν οδηγήσει στα πρόθυρα της εξαθλίωσης τους εργαζόμενους και την νεολαία στην Ελλάδα.

  Μέσα σε δύο μόλις χρόνια η εξαιρετικά ικανή (και δεν αστειευόμαστε) κυβέρνηση Παπανδρέου, έχει καταφέρει

ü      να αποσαθρώσει κάθε ίχνος κράτους πρόνοιας και κοινωνικού κράτους,

ü      να περικόψει άγρια μισθούς και συντάξεις,

ü      να διαλύσει συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις εργαζομένων -αφήνοντάς τους βορά στις ορέξεις του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου-

ü      να οδηγήσει στο ξεπούλημα μεγάλων κομματιών του δημοσίου

ü      και γενικά να εξαφανίσει με ιδιαίτερη άνεση εργασιακά και δημοκρατικά κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών.

Με άλλα λόγια έχει αξιοποιήσει την κρίση ώστε να ενισχύσει τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών εις βάρος των δυνάμεων της νεολαίας και της εργασίας.  

  Ακριβώς για να τα καταφέρει όλα αυτά έχει κινηθεί με συστηματικά αντιδημοκρατικό τρόπο, σε Ελλάδα και Ευρώπη, ακόμα και με τους όρους της «κουτσουρεμένης» αστικής δημοκρατίας. Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι η δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο ακόμα και σήμερα που μιλάμε, δύο χρόνια μετά, δεν έχουν πάει στη Βουλή για κύρωση.
 Ο δε υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να υπογράφει ό,τι του ζητείται από την τρόικα, παρακάμπτοντας ουσιαστικά το ελληνικό Κοινοβούλιο. Πολλά από αυτά τα σχέδια, που τώρα έχουν γίνει νόμοι του κράτους, ελέγχονται ως ή είναι αντισυνταγματικά. Μεταξύ άλλων, η κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, η εργασιακή εφεδρεία, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Για να μην αναφερθούμε στην τρομακτική καταστολή που έχουν υποστεί οι εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις με συστηματικό και στοχευμένο τρόπο…

Παράλληλα με αυτά όμως έχουμε γίνει μάρτυρες –ή ακόμα και συντελεστές στο μέτρο που μας αναλογεί- και μιας άλλης διαδικασίας. Της σταδιακής αφύπνισης της ελληνικής κοινωνίας. Φαινόμενα πολιτικής ανυπακοής (άρνηση πληρωμής αυξημένων τελών διοδίων, του χαρατσιού της ΔΕΗ, κλπ,), κινήματα κοινωνικής αλληλεγγύης, ή ακόμα και εξεγερσιακές καταστάσεις (Κερατέα), έχουν αυξηθεί σε εκθετικό βαθμό την τελευταία περίοδο. Το πιο ελπιδοφόρο όμως είναι το ότι οι πληττόμενες κοινωνικές ομάδες αποφασίζουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους και όταν το κάνουν αυτό στρεφόμενες σε λογική συλλογικών διαδικασιών και μαζικών αγώνων τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Αποτύπωση αυτού αποτέλεσε το κίνημα των πλατειών με τις λαϊκές συνελεύσεις χιλιάδων ανθρώπων, αποτύπωση αυτού αποτέλεσαν οι πολυάριθμες Γενικές Απεργίες με φωτεινότερα παραδείγματα τις 10 Μαΐου 2010 (ημέρα ψήφισης Μνημονίου), 28-29 Ιουνίου 2011 (ημέρα ψήφισης Μεσοπρόθεσμου) και φυσικά τις 19 και 20 Οκτωβρίου 2011, με σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμο στον δρόμο.

  Οι συνεχόμενες, μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις δημιούργησαν σοβαρές ρωγμές στην κυβέρνηση και στο μέτωπο του μνημονίου. Ήταν αυτές που δρομολόγησαν, ουσιαστικά, τις τελευταίες ραγδαίες εξελίξεις, που οδηγούν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αποτέλεσμα αυτών είναι τα όσα τραγελαφικά παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες στην απεγνωσμένη προσπάθεια αυτής της κυβέρνησης να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία, κόντρα σε κάθε έννοια αντίληψης του τι απαιτεί η κοινωνία, μέσω της πρόταξης εκβιαστικών διλημμάτων. Διλήμματα που πλέον δεν πείθουν κανένα.

  Το αστείο –και ταυτόχρονα πολύ ουσιαστικό- είναι το ότι και μόνο το ψέλλισμα του ενδεχομένου στροφής στον λαϊκό παράγοντα (ακόμα και μέσω της «φάρσας» του δημοψηφίσματος) οδήγησε στο να τρίξει συθέμελα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό οικοδόμημα. Άθελά του ο κ. Παπανδρέου επαληθεύει ότι αν οι κοινωνίες βγουν στο προσκήνιο, τίποτα δεν μπορεί να τους αντισταθεί, να τις τιθασεύσει, να τις ρυθμίσει. Ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι άνθρωποι που έχασαν σε μια ημέρα τη ζωή και τα όνειρά τους, οι νέες και οι νέοι, θα είναι αυτοί που θα εμποδίσουν αντιδημοκρατικά σενάρια που δρομολογούνται από εξωθεσμικά κέντρα διαπλοκής και συστημικές δυνάμεις, ώστε να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, η πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης, και μετά το τέλος της υπό κατάρρευσης κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου.

  Αυτή τη στιγμή είναι η ώρα του λαού, των κοινωνικών κινημάτων, του κόσμου της εργασίας. Είναι η στιγμή που λέμε όχι στην πολιτική της λιτότητας και της κοινωνικής χρεοκοπίας, ανοίγοντας νέους δρόμους ελπίδας για λογαριασμό και των λαών της Ευρώπης και της Ελλάδας.

Είναι η στιγμή που διαλέγουμε ζωή και όχι απλή επιβίωση!