Εις το όνομα του ΛΑ.Ο.Σ., του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

(ή αλλιώς η Αγία Τριάς του Μνημονίου)





Το τελευταίο διάστημα οι πολιτικοί της τρικομματικής κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) μαζί με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι με το άθροισμα δύο παταγωδών αποτυχιών, της αποτυχημένης διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας το διάστημα 2004 - 2009 και της επίσης αποτυχημένης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επρόκειτο επιτέλους να εφαρμοστούν πολιτικές που θα έχουν κατεύθυνση σωτήρια για τη χώρα. Ποτέ, ωστόσο, δύο συνενούμενες αποτυχίες δεν έδωσαν μια επιτυχία. Πόσο μάλλον τώρα που μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, κυβερνητικές καρέκλες έρχονται να πάρουν και βουλευτές του ακροδεξιού ΛΑΟΣ και που σε αυτό το θέατρο του παραλόγου ένας τραπεζίτης θα παίζει το ρόλο του πρωθυπουργού.

Κανείς δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες για τη νέα κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης», η οποία αποτελώντας απλά ένα επικοινωνιακό τρικ έρχεται να συνεχίσει τις παλιές πολιτικές της Μνημονιακής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, το κλείσιμο της συμφωνίας για τη νέα δανειακή σύμβαση, γεγονός το οποίο προβλήθηκε ως η αφορμή για τη δημιουργία της νέας κυβέρνησης, αποτελεί μία ακόμη κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση. Η νέα δανειακή σύμβαση θα συνοδεύεται από ένα ακόμα πακέτο δυσβάσταχτων, αντιλαϊκών μέτρων που θα δεσμεύει τη χώρα για την επόμενη δεκαετία. Η λιτότητα που μέχρι τώρα προβαλλόταν ως προσωρινή επρόκειτο να γίνει μόνιμη.

Η δε αποτυχία και αυτών των πολιτικών είναι προδιαγεγραμμένη, καθώς το 2020, κι αν όλα έχουν πάει καλά, το χρέος θα είναι επίσης μη βιώσιμο και στα επίπεδα του 2009, τότε που η χώρα έμπαινε στο μνημόνιο. Με μία βασική διαφορά, βέβαια, να εντοπίζεται σε σχέση με το 2009. Το 2020 με τη λιτότητα διαρκείας η κοινωνία θα έχει εξαθλιωθεί, η ανεργία θα έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, η δημόσια περιουσία θα έχει ξεπουληθεί και ο κοινωνικός ιστός θα έχει διαρραγεί αναντιστρεπτά· και όλο αυτό ασφαλώς δε θα έχει επιτευχθεί κατόπιν λάθος χειρισμών ή εκτιμήσεων, από απλή απροσεξία ή ανικανότητα, αλλά θα έχει επιτευχθεί κατόπιν απολύτως συνειδητών πολιτικών επιλογών, που ως στόχο έχουν ακριβώς αυτόν, το να μετατοπίσουν το βάρος της κρίσης του σαθρού καπιταλιστικού συστήματος στον κόσμο της εργασίας.

Η αποδόμηση του βασικού επιχειρήματος που χρησιμοποιήθηκε, ότι για να βγούμε από την κρίση πρέπει να κοπούν μισθοί και συντάξεις, είναι ακριβώς το αφετηριακό σημείο από το οποίο ξεκινάει η διαφορετική ανάλυση της αριστεράς. Το κούρεμα στους μισθούς και στις συντάξεις, οι εφεδρείες, οι απολύσεις, η ανεργία, η λιτότητα, όχι μόνο δεν αποτελούν μέτρα εξόδου από την κρίση, αλλά είναι μέτρα που βυθίζουν τη χώρα σε αυτήν ή καλύτερα αποτελούν την ίδια την κρίση. Γιατί η κρίση έγκειται ακριβώς στην κατάρρευση της κοινωνίας και όχι στην οικονομική κατάρρευση κάποιων τραπεζιτών ή καπιταλιστών.

Προφανώς μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ωστόσο, δε χρειάζεται κανείς ιδιαίτερες γνώσεις οικονομίας για να καταλάβει το παράλογο του να προωθούνται μέτρα που έφεραν τη χώρα σε αδιέξοδο ως οι τρόποι που θα τη βγάλουν από αυτό. Οι δόσεις των δανείων οι οποίες χρησιμοποιούνται μοναχά για την εξόφληση του χρέους, καθώς και τα μέτρα λιτότητας που απλά βυθίζουν την οικονομία στην ύφεση και που φέρνουν νέα μέτρα, έχουν βάλει τη χώρα σε ένα φαύλο υφεσιακό κύκλο και την κοινωνία να εκτελεί ελεύθερη πτώση σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί η αιτία που τη δημιούργησε και δεν είναι άλλη από τη συσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια λίγων. Το ότι επί παραδείγματι δεν εφαρμόζεται δραστική αναδιανομή του εισοδήματος με άμεση φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και δραστική μείωση των έμμεσων φόρων (Φ.Π.Α.) για την ελάφρυνση των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά αντί αυτού κόβονται μισθοί και συντάξεις, είναι συνειδητή πολιτική επιλογή και όχι θέμα βλακείας ή αφέλειας.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, λοιπόν, η νέα κυβέρνηση δεν αποτελεί συνάθροιση δύο αποτυχιών, αλλά συνάθροιση επιτυχιών. Πλέον είναι δεδομένο πως η κρίση αποτέλεσε μονάχα την αφορμή, ενώ ο στόχος εξ αρχής ήταν η πιο βάρβαρη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, στα μόνιμα υποζύγια - φοιτητές, μισθωτούς, συνταξιούχους· στόχος ήταν η μετατροπή της χώρας σε ξέφραγκο αμπέλι στο οποίο θα αλωνίζουν οι δυνάμεις της αγοράς. Και ο στόχος αυτός επιτελέστηκε με απόλυτη επιτυχία και συνέπεια από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα επιτελεσθεί και από τη νέα κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης».

Ο Μανωλιός, λοιπόν, μπορεί να έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, αλλά δεν πείθει κανένα. Δεν πείθει κανένα το ΠΑΣΟΚ που μέχρι τώρα εφάρμοσε τις πιο ταξικές, νεοφιλελεύθερες και μη δημοκρατικά νομιμοποιημένες πολιτικές, δεν πείθει κανένα η Νέα Δημοκρατία της οποίας το αντιμνημονιακό προσωπείο έχει καταρρεύσει, δεν πείθουν κανένα οι ακροδεξιές τηλεπερσόνες του ΛΑΟΣ. Το τριαδικό κόμμα του Μνημονίου, ενιαίο κι αδιαίρετο πλέον, επρόκειτο να συνεχίσει να συντελεί τη διάλυση της κοινωνίας. Χρέος όλων μας να συνεχίσουμε να εντείνουμε τις αντιστάσεις μας, δίνοντας μια ολομέτωπη απάντηση, αγωνιζόμενοι για την ανατροπή του.

ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!